Gatunki zielenic z rodzaju Ulva (Enteromorpha) są taksonami pierwotnie morskimi, spotykanymi najczęściej w wodach słonych i słonawych (Kirchhoff i Pflugmacher 2002, Lee 1999, Romano et al. 2003, Żbikowski et al. 2005) zdolne są jednak do zajmowania środowisk słodkowodnych. Jednakże większość opracowań mówiących o tej grupie glonów w Polsce dotyczy stanowisk zlokalizowanych w strefie przybrzeżnej Bałtyku. Istnieje niewiele doniesień o stanowiskach tych glonów morskich w głębi kraju (Kozłowski 1890; Raciborski 1910; Torka 1910; Wysocka 1952; Marczek 1954; Piotrowska 1961; Wilkoń-Michalska 1953; Podbielkowski 1969; Pliński 1971, 1973; Kowalski 1975; Sitkowska 1999). Fakt ten wynika z tego, iż są to gatunki z natury rzadkie w obszarze śródlądowym (Starmach 1970) oraz z niewielkiej liczby potencjalnych siedlisk naturalnych, na których te gatunki mogły by się dłużej utrzymać. Gatunki te zaczęły jednak w połowie XX wieku opanowywać układy antropogeniczne takie jak: glinianki, doły potorfowe i stawy gdzie koncentracje chlorków są niewielkie lub występują tylko okresowo. Pomimo wielu doniesień nadal niewiele wiadomo na temat ekologii tych gatunków na nowych wtórnych siedliskach jak i konsekwencjach płynących z ich masowego pojawu w wodach limnicznych (Kowalski 1975, Sitkowska 1999, Valadimirescu 2007).

Nasze badania zakładają usystematyzowanie wiedzy o obecnym rozmieszczeniu gatunków z rodzaju Ulva (Enteromorpha) w uzupełnieniu o informacje dotyczące ich siedlisk, w których je odnajdywano na terenie Polski. Dane takie obrazują kierunek oraz zakres stopniowej ekspansji kolejnych grupy organizmów słonolubnych w wodach słodkich Polski.

Cele naszej pracy wpisują się zarówno w zagadnienia ówczesnej geobotaniki oraz zagadnienia związane z ochroną przyrody, w szczególności wód powierzchniowych Polski, ze względu na funkcje bioindykacyjną gatunków z rodzaju Ulva (Enteromorpha) w dla wód skażonych metalami ciężkimi.